Op welke slang zal Lian vandaag bijna stappen. Dit was het thema van de afgelopen 10 dagen. Bijna iedere dag tussen twee en vier hadden de slangen zin om op het pad te liggen. De eerste slang waar Lian bijna op stapte was een ratelslang. Ze kon hem nog net herkennen. Ze dacht eerst dat het een gek gevormde stok was. Maar toen ze haar voeten er vlakbij neerzette bewoog hij, kroop in de bosjes en begon te ratelen. Gelukkig liep het goed af. We gooiden wat stenen naar de grond, stampten met onze voeten en op een gegeven moment kroop hij weg en konden we verder. De andere keren stapte ze over een slang heen die ze niet gezien had (Common Garter Snake) en de keer erop bijna bovenop de kop van een “Striped Racer”.Gelukkig waren deze laatste twee niet dodelijk. De slangen zijn zo goed gecamoufleerd dat je ze echt pas op het allerlaatste moment ziet liggen. Andre moest er steeds ontzettend van schrikken omdat hij vlak achter Lian liep en plotseling een slang recht in zijn gezicht had. Ook hij had moeite slangen te ontdekken want het scheelde niet veel of hij stapte op een “Checkered Garter Snake” en later op een “Striped Racer”.

Na de slangen, die op het lage hoogte leven gingen we weer klimmen. Zo kregen we mooi uitzicht op de San Andreas Fault, een grote breuklijn tussen twee tectonische platen. Hier liepen we vervolgens doorheen. Dikke wolken pakten samen. Het aantal wandelaars nam af. Er was namelijk een hagelstorm voorspeld. We schatte de situatie in, en verwachtte op een veilige plek de storm op de bergrug uit te kunnen zitten. Rond 5 uur vielen de eerste korrels en in de harde wind maakten we onder een grote groep struiken een windvrije schuilplaats waar onze tent net in pastte. De volgende ochtend werden we onder een pak sneeuw wakker. De zon scheen, we zaten boven de wolken en het was prachtig wit. We genoten van het mooie uitzicht. Weer een avontuur overleefd!

Je hebt hier lage en hoge woestijn. De laatste dagen liepen we in hoge woestijn. Lekker koel. Wel gek om naaldbomen en cactussen naast elkaar te zien groeien. Dat klopt voor je gevoel niet. Deze enorme naaldbomen hebben zeer grote proppen die er uitzien alsof ze gewapend zijn met haaientanden. Sommigen zijn nog groter dan ons hoofd.

De woestijn wordt alleen nog maar mooier en mooier door de bloeiende planten en cactussen. De afwisseling is enorm. Iedere dag een groot avontuur met zeer grote verschillen. Zo hebben we gelegen in natuurlijke warmwaterbronnen en op Lian haar verjaardag een beklimming van 1500 m gedaan (Mount Baden Powell, 3000 m). Daarvandaan konden we Los Angeles zien liggen met de kust daar achter. Dat is meer dan 350 km. Zoiets als van Enschede kijken naar de kust van Zandvoort. Aan de andere zijde keken we op de vlakte van de Mojave woestijn.

Enorm weidse uitzichten wisselden zich af met mooie rotsformaties, dichte begroeiing en giftige planten. Na de beklimming kwamen we al snel bij het veel bediscussieerde “Poodledog Bush” traject. Een fikse brand in 2009 heeft een groot ‘hoog woestijn’ gebied verwoest. Hier gedijd deze giftige plant heel goed op. Het hele gebied was begeven van deze plant en ook op en rond het pad. Hierdoor was het erg lastig om het pad te volgen, omdat een aanraking met de plant zorgt voor heftige blaren en uitslag die maanden jeuk en irritatie geeft. Na uren slalommen tussen de gevaarlijke stengels en bladeren vonden we uiteindelijk een alternatieve route over een oude asfaltweg. Hier waren we heel blij mee, want continu opletten was ontzettend vermoeiend. Lian had al met haar mouw iets aangeraakt en Andre al iets met zijn broek en de gemene olie van die plant verspreidt zich als een virus. We vervolgden de weg en kwamen uiteindelijk bij een verbrande brandweerkazerne. Het bleek dat de brand ook deze kazerne verwoest had. Het leek wel een “ghost town”.

Snel liepen we verder want er was slecht weer op komst. De wind veren in de lucht gaven aan dat we nog maar een dag hadden voordat er een fikse onweer zou komen. Met een strak schema van 1 uur lopen en 10 minuten rust maakte we vele kilometers en uiteindelijk na 12 uur lopen kwamen vermoeid aan en hadden we de 24 mijl ( 39 km) afgelegd.

De volgende ochtend hoefde we nog maar acht mijl te lopen om veilig uit de bergen en beneden in de bewoonde wereld te zijn. Hier stond echter de giftige “Poison Oak”. Ook al zo'n lieverdje.

Voorzichtig manoeuvreerden we hier tussendoor, en uiteindelijk kwamen we veilig beneden aan. Binnen twee uur zou het noodweer losbarsten en daarom doken we in de plaats Palmdale in een hotel. Een verplichte rustdag met tijd voor douchen, wassen, voedsel inslaan en boekje lezen

We hebben ondertussen 715 km afgelegd en vertrekken morgen op onze “Mission to Mars”. Maar daarover meer over een dag of 10.

Het wordt nu even serieus zwaar. Duim maar vast voor ons :-)

Groetjes van Lian en Andre

Ps. Hans & Marianna, Henk & Anja. Bedankt voor de extra foto ruimte! We hebben nu genoeg ruimte tot aan het einde van de reis. Alle anderen: bedankt voor jullie leuke spontane opmerkingen. We genieten er steeds van!