“Zijn jullie Cookie Monster en Morning Star?

We kijken elkaar vragend aan.

“Eeuh, ja. Hebben we elkaar al eens ontmoet?”

“Nee dat niet. Maar gisteren praatte ik met de Australische Hiker Walibi, en die zei dat hij jullie miste en vroeg zich af of jullie voor of achter hem zaten, en of wij jullie al gezien hadden.”

Het is best bijzonder. We ontmoeten steeds vaker mensen die we totaal niet kennen, maar van alles over ons weten. En vaak gaat het gepaard met “Kunnen we je iets te drinken of te eten aanbieden? Hier, neem een appel of een Cola“. Of “Hoe is het met jullie?” En dan buitengewoon geïnteresseerd luisteren naar wat je te vertellen hebt. Het is iets fantastisch om mee te maken. We zitten bij de laatste 20% die op de eindstreep afstevenen. 80% van alle mensen die het dit jaar probeerden hebben het niet gehaald en zijn nu van het pad af. En we merken dat het voor de omgeving toch wel iets uitmaakt. Vooral als we zo af en toe weekend wandelaars of mensen die een weekje er op uit gaan tegen komen. We krijgen heel vaak de vraag: ”Waar gaan jullie naartoe?”

“Naar Canada”

“Zijn jullie Pacific Crest Trail (PCT) wandelaars?”.

“Ja”

“Waar zijn jullie gestart”?

“In Mexico”

“Waauw, Hoelang zijn jullie dan al onderweg?”

Als je dan antwoord dat je al 5 maanden aan het wandelen bent, dan vallen de ogen bijna uit de kassen en staan ze je met verwondering aan te kijken. Of zoals een tijdje terug bij een restaurantje aan het water. We zaten daar met nog een paar PCT Hikers een ijsje te eten en er kwam zomaar een vrouw naast ons zitten. Ze bleef ons maar aanstaren en kijken naar wat we aten en waar we over praten. Alsof we dieren in een dierentuin waren. We moeten toegeven dat we niet al te fris roken, maar dat kon het toch niet zijn. Uit ons gesprek had ze opgemaakt dat we de PCT deden. Heel gebiologeerd observeerde ze ons en stelde af en toe een vraag. Verwonderend over wat voor antwoord er zou komen. En constant die blik van “Dat zijn echte!”.

Heel vreemd en erg wennen.

Amerikanen hebben iets met helden, zoals veteranen of brandweerlieden. Maar het heeft ook te maken met ‘The American Dream’. Het hebben van ambitie. Dat waar proberen te maken en daar succes in hebben. En dat gunnen ze je. Geen afgunst of jaloezie maar support, steun, bewondering en trots zijn op elkaar.

Dat diep gewortelde gevoel merk je ook op deze Trail. Spontaan, bijna continu, is er ‘Trail Magic’. Snickers of een bier geven. Of spontaan een barbecue organiseren midden op het pad. Sommige sjouwen zelfs hun spullen, broodjes, hamburgers en drank helemaal de berg op om ons toe te komen juigen en je in enige vorm te helpen deze enorme onderneming te volbrengen! Het is een heel fijn en ontroerend gevoel. Amerikanen zijn toch wel een heel bijzonder volk op dat vlak. Het is mooi om eens mee te maken hoe het is om als een Hollywood ster, of prof voetballer benaderd te worden. Want zo zien velen je nu tegen de eindfase werkelijk.

Voor ons is de dag niet anders dan focussen op de dag. De ochtend, middag en avond rituelen, forse afstanden lopen, flink klimmen en genieten van elkaar en de omgeving. En zorgen dat je gezond blijft. Maar voor de buitenstaanders hier is het iets totaal anders.

Zo ontmoette we een man die PCT hikers altijd een lift geeft. Omdat voor hem en veel Amerikanen, het doen van zo’n tocht iets is als de oude pioniers van het Wilde Westen. Die met de boot uit het verre Europa in het oosten aan land kwamen, eigenlijk niets van de nieuwe omgeving kenden, en er met hun rugzak, te voet of te paard, dwars door Amerika liepen naar het beloofde land in het westen. Onderweg alle gevaren trotseerden die op hun pad kwamen. Of zoals de Gold Rush. Mannen die alles achter lieten en met al hun spullen dwars door hitte, sneeuw en ijs liepen om hun doel te bereiken. Onze tocht heeft voor veel Amerikanen iets heroïsch en ze zijn er trots op ons dat wij dit doen en willen er graag, op hun manier, onderdeel van zijn.

Je merkt ook dat de sfeer bij de hikers aan het veranderen is; mensen die weten dat ze het gaan halen. Er heerst rust en er is een gevoel van saamhorigheid:”Samen pakken we die laatste 144 km door de bergen”. Het is een soort community geworden van mensen die je vrienden zijn geworden, waarvan sommige voor het leven. Je hebt samen iets intens beleefd, wat velen diep in hun hart heeft geraakt. En dat deel je met elkaar. Je hoeft elkaar maar aan te kijken en je begrijpt exact, tot in het kleinste detail, waar het over gaat en wat het met je doet.

We hebben een week wisselvallig weer gehad. Typisch Washington weer. Het terrein was zwaar en steil met maar liefst 9 kilometer stijgen en dalen op 170 km in 5 dagen tijd. We zijn nu in het gehucht Stehekin. We rusten een dag uit en maken een voedselpakket voor het laatste stuk van de reis. Van eten dat we gekregen hebben van andere hikers. Ons voedselpakket is namelijk niet aangekomen... Nog maar 144 km door de bergen. We kunnen Canada al ruiken !! We denken over 3,5 dag daar aan te komen :-) zo rond 25 september. Dat is 3 dagen eerder dan het thuis van te voren geplande schema. Het was even spannend of we dat wel zouden halen. Lian heeft 9 dagen met zware diaree gelopen, waar imodium zelfs niet tegen hielp. Hierdoor zakte onze gemiddelde dagafstand naar 35 km per dag. Na een bezoek aan een ziekenhuis is ze weer helemaal in orde! De pillen die ze kreeg werken uitstekend! Ze voelt zich super, eet als een beer en loopt nu zelfs Andre eruit!

Ze had sowieso al genoeg beleefd de afgelopen dagen. Een voorbeeld:

Het begon te schemeren en we zetten er flink de pas in. Nog een stukje en dan zouden we bij water komen en een tentplek. Na anderhalve kilometer horen we het water stromen. We zijn er bijna! Gelukkig vinden we een klein plekje voor de rivier, want de brug is kapot.

Lian haalt water uit de rivier en Andre hangt het touw voor de voedselzak in de boom. Het wordt donker, we zetten de tent op, koken en beginnen moe maar voldaan aan ons eten.

”Iiieeeee!!!” Roept Lian ineens. “Wat is er aan de hand?” Roept Andre. Er was een beest wat tegen haar rug aan wreef en hard weg rende. Andre ging er met zijn zaklamp achteraan. Maar we hebben het niet kunnen vinden. Het blijft nog steeds een mysterie wat voor beest het was. Lian beschrijft het alsof er een kat langs je rug schurkt. Zo voelde het aan, maar geen idee wat het geweest kan zijn.

We zitten nu in een zeer afgelegen gebied. Er is hier geen gebruikelijk mobiel of internet verkeer en we versturen deze tekst via satelliet. Door de beperkte bandbreedte kunnen we nu geen foto’s plaatsen. Die houden jullie tegoed zodra we weer in de bewoonde wereld zijn.

Groetjes en tot binnenkort!

May the force be with us :-)