Op de randen na is het meer bevroren en het enige geluid dat we horen is het zachte gekraak van de kleine ijsschotsen die tegen elkaar schuren. Het is eerder een zacht rinkelend geluid en met verwondering kijken we naar de kleine rechtopstaande kristallen die het veroorzaken. Steile pieken rijzen uit het meer omhoog. Het tafereel geeft ons het gevoel dat we in Antarctica of Spitsbergen belandt zijn, en niet in de Siërra Nevada.

Een zuchtje wind blaast een hoopje verse sneeuw in kringeltjes omhoog. Verder is het stil, muis stil. En gesneeuwd heeft het de afgelopen dagen. Bijna iedere avond, rond een uur of 3 pakten de wolken samen om een uur of 2 later alles los te laten. Soms zagen we het op tijd aankomen en konden we op tijd ons kamp opzetten. Maar soms, zoals tijdens de beklimming van de Mather Pass, kwam het onhandig uit. Grijze wolken pakten zich samen en er was nergens beschutting te bekennen. Donder schalde af en toe over de stenige vlakte. Bliksem was nog niet te zien

“Zullen we doorgaan en de pas nemen? Of ergens toch proberen een nood ondekomen te maken?”

“Hmmm... Over anderhalf uur zijn we over de pas, en wie weet hoe besneeuwd hij er morgen bij zal liggen...”

We besloten om door te gaan. Nog niet halverwege de beklimming barstte de sneeuwbuien los. Van een storm was nog niet echt sprake maar de sneeuw vloog horizontaal tegen je gezicht aan. Met onze regenjassen tot spleetjes dichtgetrokken beklommen we langzaam de pas. Nog geen uur over de pas hoorden we een vaag geroep. We keken om ons heen en zagen in de verte een jonge vrouw de berg afkomen. Ze bleef maar roepen en probeerde bij ons te komen. De angst was op haar gezicht te lezen toen ze bij ons kwam. Angstig om niet door bliksem geraakt te worden was ze ipv op tijd te stoppen op haar hardloopschoenen de berg over gerend. In de hoop ons te vinden. Ze had onze sporen gezien.

We namen haar mee naar een paar kilometer lager, waar de boomgrens weer begon, en zetten kamp op. Het sneeuwde nog steeds behoorlijk maar de bomen braken de wind.We hielpen haar met de tent en gaven haar een warme chocolademelk. Zelf had ze geen kookspullen meegenomen. Ze gaf toe dat ze bergen een beetje onderschat had...

De volgende dag was een stralende dag. Ze liep nog een ochtend met ons mee tot onder de sneeuwgrens. En na een pauze waarin we onze spullen droogten verliet ze ons weer met goede moed en een vrolijke glimlach, op weg naar het volgende avontuur om zich naïef in te storten.

Het is grappig om te zien dat we langzaam ouder worden en de outdoor ervaringen van de laatste 30 jaar bij ons de zaken anders laten vergaan. We blijven rustig onder de meest vreemde omstandigheden en hebben zo onze taakverdelingen en verantwoordelijkheden.

Zoals in de ochtend.

Het ritueel start iedere dag met een wekker, meestal rond 5 uur. Het is een klein tentje dus de meest wakkere gaat er als eerste uit en probeert zich half rechtop zittend in zijn kleren te wurmen, slaapzak in te pakken en matje op te rollen.

Buiten is het fris. De rijp staat op de planten. Snel een pannetje water opzetten voor een havermout-cruesli ontbijt. Eerst het water tappen uit de beek en steriliseren met de steripen. 90 seconden zachtjes roeren met een pen die uv licht straalt in een liter water. Dat is relaxed, een beetje meditatief zelfs....

Lian haalt de Bearproof Food Container op en verdeelt de trail snacks voor die dag, zet de pap klaar en maakt thee. Andre breekt ondertussen de tent af. We ontbijten met mooi uitzicht over de bergen. Lekker ingepakt in onze donsjack en donsmuts.

O jee snel een gat graven, want de darmen beginnen al te werken. Andre rent het bos in naar een geschikte plek en begint als een gek te graven. 15 cm diep is de norm. Hij zet vervolgens de wc rol klaar en en het afvalzakje. Lang hoeven we niet te wachten, want zoals alle hikers hebben we een goede stoelgang. Om de wilderness te beschermen mogen we niets achterlaten, dus ook geen wc papier. En het gat moet voldoende diep zijn anders gaan de dieren het geheel opgraven.

Rugzakken inpakken, onzelf wassen in het koude water, nog even tanden poetsen en we kunnen op pad. Al met al duurt het ochtend ritueel 1 uur en 15 minuten.

De laatste week was pittig, elke dag 30 km lopen met iedere dag een steile beklimming van een hoge pas van 1200 meter en weer omlaag. We maken lange dagen van 12 uur.

Lian eet extra pinda’s en repen om te proberen op gewicht te blijven, echter ze kampt met soms pijnlijke darmkrampen. Vooral tijdens het stijgen wordt de druk opgevoerd en wordt er regelmatig ‘gas gegeven’. Mogelijk zijn het de pinda’s dus deze week gaan we worsten en kaas proberen.

Nog een dag of 5 en we zijn halverwege de bergen.

Groetjes

Lian en Andre