The Blues of “I’m feeling blue”, allebei uitdrukkingen van een melancholisch, bedroeft, bijna depressief gevoel. Veel mensen op de Trail hebben daar nu last van. Het wordt de California Blues genoemd. Na het overwinnen van de woestijn en het doorkruizen van de Sierra Nevada bergen, volgt een gebied met minder grote impulsen. Dag in dag uit loop je door een enorm groot woud met relatief weinig afwisseling. Denk aan Finland of Zweden. En dat zet een hoop mensen aan het denken. Vooral na het passeren van het halverwege punt. Ze realiseren zich dat ze NOG zo’n eind moeten. Het hoofd begint dan een spelletje te spelen en een hoop stoppen er nu mee. De schatting is dat ongeveer 60% van de mensen die een vergunning hebben gekregen, nu gestopt zijn.

Het begint met de muur.

Alle ultra lopers kennen het probleem, je loopt fysiek tegen een muur op. Je hebt constant honger en krijgt te weinig voedingstoffen binnen (al eet je als een beer), wat resulteert in een knagend leeg gevoel. Het lichaam zegt op een gegeven moment: “Ho, nu is het genoeg, ik ga nu niet meer verder”. Ook wij hebben dat een aantal keren ervaren. Het gaat dan gewoon niet meer. De vermoeidheid, de immense afstand die je nog moet doen en het vol zitten van indrukken zorgen er voor dat je geest een spelletje met je gaat spelen. Hoe je daar vervolgens mee omgaat is alles bepalend.

Ieder heeft zo zijn eigen manier om door dit wat eentonige gebied heen te wandelen. Om voor afleiding te zorgen, of om gewoon je hoofd in het zand te steken, gaan sommige van het pad af en bezoeken dorpjes. Ze lopen dan als gekken en doen soms wel 35 mijl per dag om vervolgens in een dorp uitgeput bij te komen en zich vol te eten. Weer anderen slaan secties over omdat het zogenaamd te zwaar, te warm, te hoog of een andere reden heeft.

Anderen gebruiken vitamine I (ibruprofen) of vitamine W (smoking Weed = hash). Weer anderen luisteren naar muziek of luisterboeken. We kwamen laatst een persoon tegen die tijdens het lopen al 13 boeken beluisterd had. Sommige mensen gaan voor een aantal dagen naar huis. Maar als je te lang in alle comfort blijft hangen, zoals een lekker bed, zachte kussens, kunnen douchen wanneer je maar wilt, gamen, televisie kijken, luieren, uit eten gaan met vrienden enzovoort, dan is het maar de vraag of je na een aantal dagen nog wel terug wilt naar de wildernis. Een aantal mensen besluit dan ook om maar gewoon lekker thuis te blijven.

Iedereen kent minstens vijf of zes mensen die nu al gestopt zijn. Ook voor ons is het wel eens lastig. Bomen beginnen op elkaar te lijken en bijna alle planten hebben we al eens een keer gezien. Het eindeloze woud geeft weinig afwisseling. Maar toch maken we veel dingen mee. Kijk maar eens naar de foto's. In onze ogen is er nog zeer veel te zien en te ontdekken. Over 6 dagen zijn we in Crater Lake. Een van de hoogte punten van deze reis. Een enorme vulkaan die vol gelopen is met water. Daarna volgen nog een aantal zeer mooie grote vulkanen. Wij blijven lekker positief! Wat ons ook een enorme boost gegeven heeft was dat onze vrienden Thea en Rene uit Nederland ons hier kwamen bezoeken! Het was een warme, leuke en emotionele ontmoeting en we hebben veel lol gehad!

Wij zien het anders. Voor ons is blauw een mooie Californische lucht waar we elke dag een nieuw soort vogel of vlinder proberen te ontdekken. En de laatste dagen waren werkelijk prachtig. De Trinity Alps doorbraken de eentonigheid. Mooie pieken die ons het meest doen denken aan het grensgebied van Oostenrijk en Duitsland. En de Marble mountain was een topper. Een spierwitte berg van massief marmer

Van de blues is bij ons dan ook geen sprake. Soms hebben we wel eens een baaldag, als je weer om 5.00 uur op moet staan om weer 42 km te gaan lopen, hmmmm, daar hebben we soms toch ook niet echt veel zin in. Of zoals de afgelopen dagen waarin we totaal geen uitzicht hadden omdat we constant in de rook liepen die steeds in je ogen prikt en er voor zorgt dat je weinig slaap krijgt. Maar we hebben elkaar om ons er doorheen te slepen en als er lichamelijk niets gebeurd komen we gewoon in Canada aan. Hoewel?

Er zijn zeer grote bosbranden in Washington State. Delen van het pad zijn al afgesloten. Hoe moeten we nu in Canada geraken?

Toch wel last van Mind Games....?