Witte strepen trekken door de nachtelijke hemel en weerspiegelen op het inktzwarte water onder ons. Het is 1 uur snachts en we zitten op de rand van een krater met naast ons verticale wanden die recht het meer in gaan. En terwijl boven ons de jaarlijkse meteorieten regen voor prachtige vallende sterren zorgt, kijken we uit over het immense meer wat de krater vult. Een prachtige romantische avond op de rand van Crater Lake.

Maar zo ging het niet.

Het was wel ons plan dat het zo zou eindigen maar het liep een beetje anders. Even een paar uur terug in tijd. Na vier dagen wandelen vanuit Calahan (Ashland), kwamen we aan bij de camping van het Nationale Park Crater Lake. We haalden de voedselpakketten op die we naar ons toegestuurd hadden, namen een douche, wasten onze kleren in de wasserette en namen een extra pakje in ontvangst met onze nieuwe binnentent (bij de oude was de rits kapot gegaan en de muggen kwamen nu elke nacht binnen). Vervolgens een goede lunch en door lopen. Na een uur waren we boven en zagen vanuit het niets ineens een immense vulkaan krater voor ons, gevuld met kristal helder smeltwater wat het meer een prachtige blauwe kleur geeft. Het uitzicht was episch en gaf een brok in de keel. Dit is een van de hoogtepunten van de reis. Na heel rustig over de kraterrand te hebben gelopen gingen we eten in het restaurant van de lodge wat bekend staat voor zijn uitstekend keuken. Deze heerlijke dag sloten we af met een zonsondergang wandelng op de kraterrand. Werkelijk adembenemend. De vallende sterren zouden nu voor de afsluiting zorgen.

Maar toen kwam het.

Enorme mistbanken rolden in de verte over de rand naar binnen en begonnen de krater te vullen. De hele krater werd getransformeerd in een immense tovenaarsketel waar allerlei dampen uit omhoog komen. Gefascineerd door het schouwspel liepen we steeds verder die kant op. Het was prachtig om te zien. Totdat we op een gegeven moment door hadden dat het helemaal geen mist was. Onze ogen begonnen te tranen en het ademen werd steeds lastiger. Het was rook. En niet beetje ook! Enorme rookwolken doken over ons heen. Er was een enorme brand ontstaan vlak bij de krater. Vanavond geen romantische vallende sterren, maar een frustrerende beslissing om van de krater rand terug naar beneden te lopen. De brandweer had ondertussen de weg afgesloten en een brandweerman bracht ons terug naar de camping beneden. Daar lagen we dan, tegenover een toilet gebouw met brandende lampen. Zo hadden we toch nog lichten in de nacht...

De volgende dag was super. De wind was gedraaid en had alles weg geblazen. We hadden een prachtige wandeling over de krater. We verplaatsten ons vervolgens noordwaarts met een kruissnelheid van 4,5 km per uur en een gemiddelde van 41 km per dag. We maakte een aantal leuke dingen mee zoals:

De Beer

In het dorpje waar we voedsel inkochten was een ontbijt/ lunch restaurant die bekend stond om zijn super lekkere mega grote “Cinnamon Rolls” (pizza formaat kaneel broodjes!). We hadden er twee gekocht als diner. Omdat het 42 graden in het dal was, lieten we ons ‘s avonds wegbrengen naar de pas op 2500 m waar onze Trail verder ging. We liepen een paar km en zetten onze tent neer op een prachtige bergrug met uitzicht op het dal. Met onze rug tegen een rots zaten we heerlijk te genieten van de Cinnamon Rolls. Waar gaan we de voedselzak ophangen? Vroeg Lian. Andre stond op om rond te kijken en opeens kijkt hij verschrikt, hij staat oog in oog met een zwarte beer. De beer schrikt ook, kijkt hem een paar tellen aan en rent er snel vandoor. De beer ging waarschijnlijk op zijn neus af naar ons toe en we waren bijna onze Cinnamon Rolls kwijt....

De Bijen

Bzzzzzzzzzzzzz. We zitten net heerlijk te rusten en de eerste bijen zwermen al om ons heen. Yellow Jackets of Hornets worden ze hier genoemd en ze zijn er de laatste week overal aanwezig. Hun gedrag en uiterlijk is als onze wespen en toch zijn het bijen.

Onderweg werden we verrast door Trail Magic. Twee mensen stonden midden in het bos langs het pad. We werden uitgenodigd en kregen stoelen. Kregen fruit, blikjes fris en bakten zelfs hamburgers voor ons. Dat was super. De bijen lusten die ook. Helaas werd Andre gestoken in zijn arm. Dat was een gemene beet. Nu vijf dagen later is nog steeds zijn arm rood en gezwollen.

Met zijn voet gaat het overigens al een stuk beter (bedankt voor de goede zorgen iedereen)!

Tot volgende keer :-)

Groetjes Lian en Andre

@Marije. Veel vragen :-) ja die hadden wij ook voor we er aan begonnen. Teveel om nu te beantwoorden. neem contact met ons op als we terug komen, en kom langs voor een kopje koffie. We leggen je dan een hoop uit :-) lianenandre@gmail.com

@Aat. De omleidingen worden centraal uitgezocht door de organisatie die de vergunningen uitgeeft (www.pcta.org). Echter, dit zijn slechts adviezen. ieder doet zijn eigen reis en je bent zelf verantwoordlijk voor je route. Soms doen wij dan ook andere dingen dan andere wandelaars.

@Roos. Meestal vallen we direct in slaap als we op onze bestemming aankomen ;-) de e-reader hebben we nog maar amper aangeraakt! En we zijn inderdaad bere trots op jullie prestaties en trainingen! we kijken dan ook uit naar ons gezamenlijk winter avontuur van volgend jaar!