De Film en de boeken

Hoi lieve mensen,

Tot op de dag van vandaag spelen de belevenissen van de Pacific Crest Trail nog een grote rol in ons leven.

Zo worden we nog wekelijks via internet benaderd met vragen van mensen. Of zoals gisteravond op een feestje waar we worden aangesproken door mensen die we niet echt kenden, maar die wel van ons verhaal gehoord hadden en graag meer wilden weten. Een heel bijzonder iets dat veel met ons doet in positieve zin.

Jullie willen we in het bijzonder bedanken omdat jullie ons vanaf het prille begin gevolgd en gesteund hebben.

Tevens willen we de mensen die de film van de reis nog niet gezien hebben deze link meegeven, zodat jullie hem op YouTube kunnen zien. De hele reis komt voorbij en hij is op een film festival genomineerd geworden voor "Best Epic Hiking Video". Veel plezier met kijken dus!

https://www.youtube.com/watch?v=Gqi5SODj13E

Tevens willen we meegeven dat het boek van de Pacific Crest Trail waar we aan werken, nu een meer definitieve vorm gaat krijgen. Feitelijk zijn het 2 boeken. We verwachten dat ze aan het eind van het jaar mogelijk al in de winkel zullen liggen.

Groetjes

Lian en Andre

De Achtbaan

Zittend op ons matje staren we een beetje wezenloos voor ons uit. We kunnen het nog steeds niet geloven. Naast ons staan de palen met het opschrift. Maar het dringt nog niet tot ons door. Stil eten we onze lunch en worden ons langzaam bewust van de betekenis ervan. Emoties golven door ons heen, als een achtbaan op en neer. Vreugde want WE HEBBEN HET GEHAALD!!! Maakt vlak daarna plaats voor een bedroefdheid omdat we niet meer verder lopen. De ene emotie volgt op de andere.

Een achtbaan

Herinneringen van het afgelopen half jaar vliegen in je hoofd voorbij. Het wandelen in de nacht om de hitte van de woestijn te ontlopen. De snijdende kou tijdens de enorm hoge beklimmingen. De pijn, de blaren, knellende schoenen, knieën, het forse gewichtsverlies, de prachtige meren. Van prairie tot hoog gebergte, van woestijn tot regenwoud. We zijn er allemaal doorheen gegaan en hebben ze overwonnen.

Tranen van geluk en van alles en nog wat wellen op, maar zetten niet door. Niemand die ziet wat er in je omgaat. We kijken een beetje voor ons uit en zeggen niets en knabbelen wat aan onze volgende cracker terwijl de ene na de andere gedachte door ons heen gaat.

Op en neer. Een paar kilometer klimmen en vervolgens weer dalen. Iedere dag weer. De laatste dagen hadden we prachtig weer en de Northern Cascades bergen brachten ons fenomenale uitzichten. Dit was zeker een toetje op de reis. Wat een fantastisch genot om hier afsluitend door heen te lopen!! Wat was dit mooi en spectaculair!!

We zijn er !! We hebben het gehaald en zijn er bijzonder trots op dat we met een rugzak, tentje enz. helemaal van Mexico naar Canada gelopen zijn!. In totaal hebben we ongeveer 4400 km aansluitend gewandeld. Dat is hemelsbreed ongeveer twee keer de afstand van Amsterdam naar Moskou. We hebben tevens in totaal ca. 160 kilometer geklommen. Dat is ongeveer 18,5 X Mount Everest vanaf zee niveau en op 84 km na net zover als wandelen vanaf de aarde naar het ruimte station ISS, om je een beetje een beeld te geven. Je hebt geen idee wat dat voor trotsheid bij je teweeg brengt :-)

De palen markeren het einde van de Trail. We liepen vervolgens nog een extra 12 km Canada in om bij de dichtstbijzijnde weg uit te komen. Als afsluiting beloonde we onszelf met een heerlijke overnachting in een mooie Lodge. En heerlijk uit eten met een paar glazen wijn erbij! Wat een super dag!! In de lodge en de dagen ervoor kwamen we andere hikers tegen. Waarvan een groot aantal vrienden. We hebben al wandelend en met grote omhelzingen afscheid van elkaar genomen.

De volgende ochtend werden we opgehaald door onze vriend Marvin. We zijn nu terug in de VS en blijven vandaag en morgen bij hem slapen. We zijn 5 dagen voor op ons schema geëindigd en hebben daarom onze vlucht verzet. Aanstaande zondag de 27e vliegen we met United Airlines van Seattle naar Amsterdam, waar we de 28e om 09:30 in de ochtend aankomen.

Het was een waanzinnig mooi avontuur en we willen jullie ontzettend bedanken voor jullie super enthousiaste support!! Jullie berichtjes, vragen , de betrokkenheid enz. heeft ons echt heel veel goed gedaan!!

Oh ja, een paar van jullie wilden wel een afsluitend lied horen. Wel, we hebben er eentje gemaakt. Je kunt hem zien door op de link rechts te klikken. Het staat op YouTube.

Tot over een aantal dagen :-)

Groetjes

Lian en Andre

Helden

“Zijn jullie Cookie Monster en Morning Star?

We kijken elkaar vragend aan.

“Eeuh, ja. Hebben we elkaar al eens ontmoet?”

“Nee dat niet. Maar gisteren praatte ik met de Australische Hiker Walibi, en die zei dat hij jullie miste en vroeg zich af of jullie voor of achter hem zaten, en of wij jullie al gezien hadden.”

Het is best bijzonder. We ontmoeten steeds vaker mensen die we totaal niet kennen, maar van alles over ons weten. En vaak gaat het gepaard met “Kunnen we je iets te drinken of te eten aanbieden? Hier, neem een appel of een Cola“. Of “Hoe is het met jullie?” En dan buitengewoon geïnteresseerd luisteren naar wat je te vertellen hebt. Het is iets fantastisch om mee te maken. We zitten bij de laatste 20% die op de eindstreep afstevenen. 80% van alle mensen die het dit jaar probeerden hebben het niet gehaald en zijn nu van het pad af. En we merken dat het voor de omgeving toch wel iets uitmaakt. Vooral als we zo af en toe weekend wandelaars of mensen die een weekje er op uit gaan tegen komen. We krijgen heel vaak de vraag: ”Waar gaan jullie naartoe?”

“Naar Canada”

“Zijn jullie Pacific Crest Trail (PCT) wandelaars?”.

“Ja”

“Waar zijn jullie gestart”?

“In Mexico”

“Waauw, Hoelang zijn jullie dan al onderweg?”

Als je dan antwoord dat je al 5 maanden aan het wandelen bent, dan vallen de ogen bijna uit de kassen en staan ze je met verwondering aan te kijken. Of zoals een tijdje terug bij een restaurantje aan het water. We zaten daar met nog een paar PCT Hikers een ijsje te eten en er kwam zomaar een vrouw naast ons zitten. Ze bleef ons maar aanstaren en kijken naar wat we aten en waar we over praten. Alsof we dieren in een dierentuin waren. We moeten toegeven dat we niet al te fris roken, maar dat kon het toch niet zijn. Uit ons gesprek had ze opgemaakt dat we de PCT deden. Heel gebiologeerd observeerde ze ons en stelde af en toe een vraag. Verwonderend over wat voor antwoord er zou komen. En constant die blik van “Dat zijn echte!”.

Heel vreemd en erg wennen.

Amerikanen hebben iets met helden, zoals veteranen of brandweerlieden. Maar het heeft ook te maken met ‘The American Dream’. Het hebben van ambitie. Dat waar proberen te maken en daar succes in hebben. En dat gunnen ze je. Geen afgunst of jaloezie maar support, steun, bewondering en trots zijn op elkaar.

Dat diep gewortelde gevoel merk je ook op deze Trail. Spontaan, bijna continu, is er ‘Trail Magic’. Snickers of een bier geven. Of spontaan een barbecue organiseren midden op het pad. Sommige sjouwen zelfs hun spullen, broodjes, hamburgers en drank helemaal de berg op om ons toe te komen juigen en je in enige vorm te helpen deze enorme onderneming te volbrengen! Het is een heel fijn en ontroerend gevoel. Amerikanen zijn toch wel een heel bijzonder volk op dat vlak. Het is mooi om eens mee te maken hoe het is om als een Hollywood ster, of prof voetballer benaderd te worden. Want zo zien velen je nu tegen de eindfase werkelijk.

Voor ons is de dag niet anders dan focussen op de dag. De ochtend, middag en avond rituelen, forse afstanden lopen, flink klimmen en genieten van elkaar en de omgeving. En zorgen dat je gezond blijft. Maar voor de buitenstaanders hier is het iets totaal anders.

Zo ontmoette we een man die PCT hikers altijd een lift geeft. Omdat voor hem en veel Amerikanen, het doen van zo’n tocht iets is als de oude pioniers van het Wilde Westen. Die met de boot uit het verre Europa in het oosten aan land kwamen, eigenlijk niets van de nieuwe omgeving kenden, en er met hun rugzak, te voet of te paard, dwars door Amerika liepen naar het beloofde land in het westen. Onderweg alle gevaren trotseerden die op hun pad kwamen. Of zoals de Gold Rush. Mannen die alles achter lieten en met al hun spullen dwars door hitte, sneeuw en ijs liepen om hun doel te bereiken. Onze tocht heeft voor veel Amerikanen iets heroïsch en ze zijn er trots op ons dat wij dit doen en willen er graag, op hun manier, onderdeel van zijn.

Je merkt ook dat de sfeer bij de hikers aan het veranderen is; mensen die weten dat ze het gaan halen. Er heerst rust en er is een gevoel van saamhorigheid:”Samen pakken we die laatste 144 km door de bergen”. Het is een soort community geworden van mensen die je vrienden zijn geworden, waarvan sommige voor het leven. Je hebt samen iets intens beleefd, wat velen diep in hun hart heeft geraakt. En dat deel je met elkaar. Je hoeft elkaar maar aan te kijken en je begrijpt exact, tot in het kleinste detail, waar het over gaat en wat het met je doet.

We hebben een week wisselvallig weer gehad. Typisch Washington weer. Het terrein was zwaar en steil met maar liefst 9 kilometer stijgen en dalen op 170 km in 5 dagen tijd. We zijn nu in het gehucht Stehekin. We rusten een dag uit en maken een voedselpakket voor het laatste stuk van de reis. Van eten dat we gekregen hebben van andere hikers. Ons voedselpakket is namelijk niet aangekomen... Nog maar 144 km door de bergen. We kunnen Canada al ruiken !! We denken over 3,5 dag daar aan te komen :-) zo rond 25 september. Dat is 3 dagen eerder dan het thuis van te voren geplande schema. Het was even spannend of we dat wel zouden halen. Lian heeft 9 dagen met zware diaree gelopen, waar imodium zelfs niet tegen hielp. Hierdoor zakte onze gemiddelde dagafstand naar 35 km per dag. Na een bezoek aan een ziekenhuis is ze weer helemaal in orde! De pillen die ze kreeg werken uitstekend! Ze voelt zich super, eet als een beer en loopt nu zelfs Andre eruit!

Ze had sowieso al genoeg beleefd de afgelopen dagen. Een voorbeeld:

Het begon te schemeren en we zetten er flink de pas in. Nog een stukje en dan zouden we bij water komen en een tentplek. Na anderhalve kilometer horen we het water stromen. We zijn er bijna! Gelukkig vinden we een klein plekje voor de rivier, want de brug is kapot.

Lian haalt water uit de rivier en Andre hangt het touw voor de voedselzak in de boom. Het wordt donker, we zetten de tent op, koken en beginnen moe maar voldaan aan ons eten.

”Iiieeeee!!!” Roept Lian ineens. “Wat is er aan de hand?” Roept Andre. Er was een beest wat tegen haar rug aan wreef en hard weg rende. Andre ging er met zijn zaklamp achteraan. Maar we hebben het niet kunnen vinden. Het blijft nog steeds een mysterie wat voor beest het was. Lian beschrijft het alsof er een kat langs je rug schurkt. Zo voelde het aan, maar geen idee wat het geweest kan zijn.

We zitten nu in een zeer afgelegen gebied. Er is hier geen gebruikelijk mobiel of internet verkeer en we versturen deze tekst via satelliet. Door de beperkte bandbreedte kunnen we nu geen foto’s plaatsen. Die houden jullie tegoed zodra we weer in de bewoonde wereld zijn.

Groetjes en tot binnenkort!

May the force be with us :-)

Kleuren

iiiiii, krrraaaakk, whoeshhh, BOEM!

Het is 11 uur savonds en we schrikken wakker als een enorme woudreus besluit om vlak bij onze tent dood neer te vallen. Het is een rode ceder. Een soort reuzen conifeer van honderden jaren oud. Hij is behangen met dikke plakken mos, zeker 3 meter in doorsnede en ca. 50 meter lang. Nu je hem op de grond ziet liggen besef je eigenlijk pas hoe groot hij is. Het woud staat vol met deze reuzen waardoor je je soms zo klein als een mier voelt. Het lijkt overigens wel of alles de laatste tijd besluit om neer te vallen. Het is de tijd van het jaar. Overal worden gele, rode en oranje kleuren zichtbaar.

Een zuchtje wind blaast een blad van de tak. Langzaam dwarrelt het naar beneden en landt op het water waar het een kleine cirkel achter laat. Hij is niet alleen. Overal op de kabbelende beek zie je gekleurde blaadjes als kleine zeilbootjes rond drijven. Ze hebben de vorm van een kleine hand. Het zijn esdoorns en een teken dat we al aardig noordelijk zitten. Ook de naaldbomen laten hun naalden vallen en met het ochtendlicht ziet het er net uit als een gouden regen die in het bos naar beneden dwarrelt. En hoewel het smullen van de Bos- en Huckleberry bessen achter de rug is, geven ze ons nu prachtige rode, oranje en gele velden om doorheen te lopen.

Welkom in Washington!

Washington staat bekend om zijn prachtige (regen)wouden en het is geen wonder dat er zo een weelderige begroeiing is. We waren nog niet de Bridge of the Gods over of de regen kwam met bakken naar beneden. De afgelopen 7 dagen waren nat. Zelfs onze Gore-Tex kleding en schoenen hielden het niet vol... Af en toe hadden we een prachtige droge dag met enorme uitzichten, zoals in de Goat Rocks Wildernis. Maar er was ook een dag dat we 50 km liepen omdat het gewoon te koud en te nat was om te gaan zitten en te pauzeren. Doorlopen en onderweg snacken was toen de enige remedie. Onze nieuwe aanwinst is dan ook een Tarp gemaakt van Ultrasil. Een super sterk en super dun zeiltje dat we tussen een paar bomen kunnen spannen om droog te lunchen, of over onze tent te zetten om droog te kunnen koken. Ondanks de regen vermaken we ons nog steeds prima!

We zitten nu in een lodge in Packwood. Een klein dorp ongeveer 20 minuten rijden van de Trail. Hoewel niet op de route is dit de enige plek in de omtrek met WiFi en enigszins betrouwbaar internet. Dit hebben we nodig om morgenochtend 05:00 onze tijd (14:00 NL tijd) het trouwen van ons nichtje Madelief in Nederland bij te kunen wonen. Ze hebben speciaal voor ons een live stream sessie via Skype georganiseerd zodat we toch aanwezig kunnen zijn als ze gaan trouwen. Super!! Dus voor alle familieleden die daar aanwezig zijn, tot straks!!

Groetjes

Lian en Andre

Bridge of the Gods

Als een kleine mini tornado blaast de wind het stof op het pad omhoog. Het duurt zo’n 10 seconden en dan dwarrelt het volledig uiteen. Het is zeer fijn vulkanisch stof dat er uitziet als meel. En het zit overal. Zelfs als we in lange broeken lopen weet het zich een weg te vinden, langs je benen tot in je bilnaad. Wat soms het wandelen niet even prettig maakt. Gelukkig zijn er voldoende meren en beken om je in af te spoelen.

De afgelopen dagen zien we de ene spectaculaire vulkaan na de andere. Sinds Crater Lake zijn we de 3 Sisters, Mount Washington, Mount Jefferson en Mount Hood gepasseerd. Enorme vulkanen midden in een verder leeg bebost landschap. En we liepen dwars door zeer grote lavavelden heen om vervolgens in Obsidian National Park uit te komen. Een gebied dat volledig bestaat uit Obsidiaan. Gitzwart vlijmscherp vulkanisch glas wat dwars door je schoenen heen snijdt. Die zijn dan ook weer vervangen. Het 5e paar ondertussen.

We zijn in een gematigde klimaatzone terecht gekomen. De wouden veranderen en lijken nu meer op de bossen zoals wij die kennen. Veel onderbegroeiing, overal mossen op de bomen en de stenen, adelaarsvarens, rhododendrons enz. Alles is weelderig groen met mooie beekjes er doorheen. Zoals in de Ardennen of de Eiffel. De route bracht ons zelfs achter een waterval langs. Een prachtige ervaring.

En na al dat moois ligt ze daar dan. Als een ijzeren dame over de machtige Columbia rivier: The Bridge Of The Gods. Een historische brug die de staten Orgegon en Washington met elkaar verbindt. Voor alle overgebleven wandelaars een belangrijk moment.

Hand in hand staan we aan het begin van de brug en kijken elkaar aan. En terwijl de Columbia rivier onder ons door stroomt lopen we met vochtige ogen stapje voor stapje de brug op. Het is een emotioneel moment. Na ruim 3500 km lopen breekt de laatste fase van het traject aan, het doorkruizen van Washington state en de noordelijke Cascade bergen. Het loodzware toetje van de reis. Een spectaculair 800 km lang berggebied.

Halverwege de brug, op de grens tussen Oregon en Washington stoppen we. We kijken elkaar nog eens met enig ongeloof aan. Het gaat er werkelijk van komen! Nog een week of 4.

We vegen de tranen uit onze ogen en stappen Washington binnen.

Canada, here we come!!

Vallende sterren

Witte strepen trekken door de nachtelijke hemel en weerspiegelen op het inktzwarte water onder ons. Het is 1 uur snachts en we zitten op de rand van een krater met naast ons verticale wanden die recht het meer in gaan. En terwijl boven ons de jaarlijkse meteorieten regen voor prachtige vallende sterren zorgt, kijken we uit over het immense meer wat de krater vult. Een prachtige romantische avond op de rand van Crater Lake.

Maar zo ging het niet.

Het was wel ons plan dat het zo zou eindigen maar het liep een beetje anders. Even een paar uur terug in tijd. Na vier dagen wandelen vanuit Calahan (Ashland), kwamen we aan bij de camping van het Nationale Park Crater Lake. We haalden de voedselpakketten op die we naar ons toegestuurd hadden, namen een douche, wasten onze kleren in de wasserette en namen een extra pakje in ontvangst met onze nieuwe binnentent (bij de oude was de rits kapot gegaan en de muggen kwamen nu elke nacht binnen). Vervolgens een goede lunch en door lopen. Na een uur waren we boven en zagen vanuit het niets ineens een immense vulkaan krater voor ons, gevuld met kristal helder smeltwater wat het meer een prachtige blauwe kleur geeft. Het uitzicht was episch en gaf een brok in de keel. Dit is een van de hoogtepunten van de reis. Na heel rustig over de kraterrand te hebben gelopen gingen we eten in het restaurant van de lodge wat bekend staat voor zijn uitstekend keuken. Deze heerlijke dag sloten we af met een zonsondergang wandelng op de kraterrand. Werkelijk adembenemend. De vallende sterren zouden nu voor de afsluiting zorgen.

Maar toen kwam het.

Enorme mistbanken rolden in de verte over de rand naar binnen en begonnen de krater te vullen. De hele krater werd getransformeerd in een immense tovenaarsketel waar allerlei dampen uit omhoog komen. Gefascineerd door het schouwspel liepen we steeds verder die kant op. Het was prachtig om te zien. Totdat we op een gegeven moment door hadden dat het helemaal geen mist was. Onze ogen begonnen te tranen en het ademen werd steeds lastiger. Het was rook. En niet beetje ook! Enorme rookwolken doken over ons heen. Er was een enorme brand ontstaan vlak bij de krater. Vanavond geen romantische vallende sterren, maar een frustrerende beslissing om van de krater rand terug naar beneden te lopen. De brandweer had ondertussen de weg afgesloten en een brandweerman bracht ons terug naar de camping beneden. Daar lagen we dan, tegenover een toilet gebouw met brandende lampen. Zo hadden we toch nog lichten in de nacht...

De volgende dag was super. De wind was gedraaid en had alles weg geblazen. We hadden een prachtige wandeling over de krater. We verplaatsten ons vervolgens noordwaarts met een kruissnelheid van 4,5 km per uur en een gemiddelde van 41 km per dag. We maakte een aantal leuke dingen mee zoals:

De Beer

In het dorpje waar we voedsel inkochten was een ontbijt/ lunch restaurant die bekend stond om zijn super lekkere mega grote “Cinnamon Rolls” (pizza formaat kaneel broodjes!). We hadden er twee gekocht als diner. Omdat het 42 graden in het dal was, lieten we ons ‘s avonds wegbrengen naar de pas op 2500 m waar onze Trail verder ging. We liepen een paar km en zetten onze tent neer op een prachtige bergrug met uitzicht op het dal. Met onze rug tegen een rots zaten we heerlijk te genieten van de Cinnamon Rolls. Waar gaan we de voedselzak ophangen? Vroeg Lian. Andre stond op om rond te kijken en opeens kijkt hij verschrikt, hij staat oog in oog met een zwarte beer. De beer schrikt ook, kijkt hem een paar tellen aan en rent er snel vandoor. De beer ging waarschijnlijk op zijn neus af naar ons toe en we waren bijna onze Cinnamon Rolls kwijt....

De Bijen

Bzzzzzzzzzzzzz. We zitten net heerlijk te rusten en de eerste bijen zwermen al om ons heen. Yellow Jackets of Hornets worden ze hier genoemd en ze zijn er de laatste week overal aanwezig. Hun gedrag en uiterlijk is als onze wespen en toch zijn het bijen.

Onderweg werden we verrast door Trail Magic. Twee mensen stonden midden in het bos langs het pad. We werden uitgenodigd en kregen stoelen. Kregen fruit, blikjes fris en bakten zelfs hamburgers voor ons. Dat was super. De bijen lusten die ook. Helaas werd Andre gestoken in zijn arm. Dat was een gemene beet. Nu vijf dagen later is nog steeds zijn arm rood en gezwollen.

Met zijn voet gaat het overigens al een stuk beter (bedankt voor de goede zorgen iedereen)!

Tot volgende keer :-)

Groetjes Lian en Andre

@Marije. Veel vragen :-) ja die hadden wij ook voor we er aan begonnen. Teveel om nu te beantwoorden. neem contact met ons op als we terug komen, en kom langs voor een kopje koffie. We leggen je dan een hoop uit :-) lianenandre@gmail.com

@Aat. De omleidingen worden centraal uitgezocht door de organisatie die de vergunningen uitgeeft (www.pcta.org). Echter, dit zijn slechts adviezen. ieder doet zijn eigen reis en je bent zelf verantwoordlijk voor je route. Soms doen wij dan ook andere dingen dan andere wandelaars.

@Roos. Meestal vallen we direct in slaap als we op onze bestemming aankomen ;-) de e-reader hebben we nog maar amper aangeraakt! En we zijn inderdaad bere trots op jullie prestaties en trainingen! we kijken dan ook uit naar ons gezamenlijk winter avontuur van volgend jaar!

Mind Games

The Blues of “I’m feeling blue”, allebei uitdrukkingen van een melancholisch, bedroeft, bijna depressief gevoel. Veel mensen op de Trail hebben daar nu last van. Het wordt de California Blues genoemd. Na het overwinnen van de woestijn en het doorkruizen van de Sierra Nevada bergen, volgt een gebied met minder grote impulsen. Dag in dag uit loop je door een enorm groot woud met relatief weinig afwisseling. Denk aan Finland of Zweden. En dat zet een hoop mensen aan het denken. Vooral na het passeren van het halverwege punt. Ze realiseren zich dat ze NOG zo’n eind moeten. Het hoofd begint dan een spelletje te spelen en een hoop stoppen er nu mee. De schatting is dat ongeveer 60% van de mensen die een vergunning hebben gekregen, nu gestopt zijn.

Het begint met de muur.

Alle ultra lopers kennen het probleem, je loopt fysiek tegen een muur op. Je hebt constant honger en krijgt te weinig voedingstoffen binnen (al eet je als een beer), wat resulteert in een knagend leeg gevoel. Het lichaam zegt op een gegeven moment: “Ho, nu is het genoeg, ik ga nu niet meer verder”. Ook wij hebben dat een aantal keren ervaren. Het gaat dan gewoon niet meer. De vermoeidheid, de immense afstand die je nog moet doen en het vol zitten van indrukken zorgen er voor dat je geest een spelletje met je gaat spelen. Hoe je daar vervolgens mee omgaat is alles bepalend.

Ieder heeft zo zijn eigen manier om door dit wat eentonige gebied heen te wandelen. Om voor afleiding te zorgen, of om gewoon je hoofd in het zand te steken, gaan sommige van het pad af en bezoeken dorpjes. Ze lopen dan als gekken en doen soms wel 35 mijl per dag om vervolgens in een dorp uitgeput bij te komen en zich vol te eten. Weer anderen slaan secties over omdat het zogenaamd te zwaar, te warm, te hoog of een andere reden heeft.

Anderen gebruiken vitamine I (ibruprofen) of vitamine W (smoking Weed = hash). Weer anderen luisteren naar muziek of luisterboeken. We kwamen laatst een persoon tegen die tijdens het lopen al 13 boeken beluisterd had. Sommige mensen gaan voor een aantal dagen naar huis. Maar als je te lang in alle comfort blijft hangen, zoals een lekker bed, zachte kussens, kunnen douchen wanneer je maar wilt, gamen, televisie kijken, luieren, uit eten gaan met vrienden enzovoort, dan is het maar de vraag of je na een aantal dagen nog wel terug wilt naar de wildernis. Een aantal mensen besluit dan ook om maar gewoon lekker thuis te blijven.

Iedereen kent minstens vijf of zes mensen die nu al gestopt zijn. Ook voor ons is het wel eens lastig. Bomen beginnen op elkaar te lijken en bijna alle planten hebben we al eens een keer gezien. Het eindeloze woud geeft weinig afwisseling. Maar toch maken we veel dingen mee. Kijk maar eens naar de foto's. In onze ogen is er nog zeer veel te zien en te ontdekken. Over 6 dagen zijn we in Crater Lake. Een van de hoogte punten van deze reis. Een enorme vulkaan die vol gelopen is met water. Daarna volgen nog een aantal zeer mooie grote vulkanen. Wij blijven lekker positief! Wat ons ook een enorme boost gegeven heeft was dat onze vrienden Thea en Rene uit Nederland ons hier kwamen bezoeken! Het was een warme, leuke en emotionele ontmoeting en we hebben veel lol gehad!

Wij zien het anders. Voor ons is blauw een mooie Californische lucht waar we elke dag een nieuw soort vogel of vlinder proberen te ontdekken. En de laatste dagen waren werkelijk prachtig. De Trinity Alps doorbraken de eentonigheid. Mooie pieken die ons het meest doen denken aan het grensgebied van Oostenrijk en Duitsland. En de Marble mountain was een topper. Een spierwitte berg van massief marmer

Van de blues is bij ons dan ook geen sprake. Soms hebben we wel eens een baaldag, als je weer om 5.00 uur op moet staan om weer 42 km te gaan lopen, hmmmm, daar hebben we soms toch ook niet echt veel zin in. Of zoals de afgelopen dagen waarin we totaal geen uitzicht hadden omdat we constant in de rook liepen die steeds in je ogen prikt en er voor zorgt dat je weinig slaap krijgt. Maar we hebben elkaar om ons er doorheen te slepen en als er lichamelijk niets gebeurd komen we gewoon in Canada aan. Hoewel?

Er zijn zeer grote bosbranden in Washington State. Delen van het pad zijn al afgesloten. Hoe moeten we nu in Canada geraken?

Toch wel last van Mind Games....?

Wohoo!! Halverwege!!

Ja we hebben het gehaald! Een paar dagen geleden zijn we de markering gepasseerd. 1325 mijl (2132 km).