Bloemen, bloemen en nog eens bloemen

Het ziet er uit als een atoombom. Een grote kolom stijgt van de grond omhoog en vormt een enorme grote wolk. Van een afstand zien we hoe bruine en zwarte slierten langzaam de lucht in steigen. Is er een bom gevallen of is er iets anders aan de hand? Het ziet er erg indrukwekkend en angstaanjagend uit. Er staat een groot bord op het pad. De komende wegkruising, 50 mijl verder, is afgesloten vanwege een enorme bosbrand. Kunnen wij er wel langs?

We liften naar het dichtstbijzijnde ranch cq camping voor meer informatie. We kunnen niet bellen want er is hier nergens mobiel netwerk bereik. De eigenaar heeft contact met de boswachter en het lijkt erop dat de trail niet gesloten is. De wind staat nog de goede kant op en het blussen is in volle gang. 100 hectare is in vuur en vlam. De verwachting is dat we wel last van veel rook gaan krijgen

Vol goede moed gaan we op weg. We ruiken de eerste dag nog niets. De tweede dag komen we een rugzaktrekker vanaf de andere kant tegen. Hij vertelt dat er veel rook te verwachten is op de derde dag en dat er dan ook zicht is op de bosbrand vanaf een bergtop. Wauw dat wordt griezelig want dat is dichterbij dan we dachten. 's Avonds ging de wind liggen en de atoomwolk verdween. Zou het over zijn? We horen tot laat de blushelikopters vlakbij heen en weer vliegen. De volgende ochtend is het stil. Geen wolk en geen helikopters. We klimmen de top op en zien de rook tussen de bomen opstijgen. Dat is maar 10 kilometer bij ons vandaan en de rook lijkt onze kant op te komen. Als de wind aanwakkert en naar ons blijft waaien hebben we een probleem, er is geen weg voor de aankomende 3 dagen, dit is pure wildernis. Lian wordt al zenuwachtig en we lopen gestaag door. 's Middags komen we bij de vallei die vol rook staat. We dalen erin af en ruiken het houtvuur. Onze ogen jeuken en de geur wordt sterker. Gelukkig steekt niet lang erna de wind op. Het waait de andere kant op en blaast de rook uit de vallei. We zijn 's avonds voorbij de vuurhaard en de atoomwolk laat zich niet meer zien. Hoera het lijkt erop dat het gevaar geweken is en we rustig kunnen gaan slapen. Wat een spannend avontuur. Het is de komende dagen nog erg stil op het pad..

Bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Grote bloemknoppen dringen voor een plaatsje in de zon. Het lijkt wel of ze allemaal haast hebben. Hele hellingen volgepakt met grote gele bloemen, kleine witjes, oranje Indian paintbrush en blauwe lupines. Zo vol en mooi kan geen enkele tuinier voor elkaar krijgen. We lopen tussen zwoele geuren en genieten van deze natuur pracht. We zien zelfs een heel veld vol wilde blauwe lissen en komen wilde lelies tegen. De een nog mooier dan de ander, het lijkt op onze alpenweides en heeft minstens net zoveel vlinders die rond dansen tot in de zwoele zomeravonden. Ook zien we regelmatig kolibries in de lucht hangen. Je kan echt merken dat het zomer is. Vanaf een bergrug kijken we op een vallei met wel vier meren. In welk meer gaan we vandaag zwemmen? Het is erg warm en een duik in een koel bergmeer is erg verfrissend. We hebben geluk. Deze week is het elke dag wel gelukt om iets heerlijks zonder muggen te vinden. Gisteren vonden we een waterval met een diep blauw meer eronder. Klif jumpen !!

De zware ruige bergen zijn nu voorlopig voorbij. Soms treffen we nog een ruige gebied aan in ‘desolation wildernis’ en zijn we stil van verwondering. We lopen nu in heuvelig terrein met veel bomen en bovenop vaak bloemen weides. Het uitzicht is steeds prachtig. We hebben echter het gevoel dat we terug in de Eifel aan het trainen zijn.....

We dalen nu af naar lager gelegen gebieden en de warmte komt terug. Het begint weer droog te worden. De enorme droogte die Californie teistert is nog steeds aan de gang. Veel meren, rivieren en beken staan al leeg. De komende weken wordt het weer water dragen en warmte ontberingen. Onze winterspullen hebben we doorgestuurd naar het volgend berggebied. We lopen nu weer in woestijnkleding en –schoenen.

De twee rust dagen in Lake Tahoe lijken al weer lang geleden. Alhoewel we erg weinig rust hebben gehad. We hebben voor de gehele komende maand 7 maildrops gemaakt (van 5 dagen voedsel elk) en gelabeld met Jeethers prachtige rode smileys!!

Ps. Als jullie vragen hebben over hoe het gaat of hoe we bepaalde dingen ervaren of doen, stel ze gerust. We antwoorden ze dan bij de volgende post!

Bij het vorige verhaal hebben we ook nog wat extra foto’s geplaatst.

Bzzzzzzzzzzzzz

In de afgelopen 9 dagen heeft er een ware transformatie plaats gevonden. Je kan merken dat we het grootste gedeelte van de Siërras achter de rug hebben. De hoge spitse bergen met hun diepe valleien maakten langzaam plaats voor lagere rondere toppen met brede rivieren en veel meren waarin we lekker gezwommen hebben. Alleen op de hoge passen vinden we nog sneeuw, maar voor de rest zijn het prachtige Alpen weides met enorm veel bloemen. Het groeiseizoen is hier erg kort waardoor de bloemen als een ware explosie binnen een week overal zichtbaar werden.

Er is ook sprake van een andere explosie. De bloemenpracht en de vele meertjes gaven het eigenlijk al aan. Dag en nacht hoor je het geluid van honderden muggen om je heen... Bzzzzzzzz. De dag start met alles IN de tent op te ruimen want aan de buitenkant van de tent staan ze je al op te wachten. Als we allebei klaar zijn gaat het muskietennetje op het hoofd en snel naar buiten. De handen smeren we in met DEET. Een soort moderne DDT. Kankerverwekkend dat wel, maar zo een beetje het enige dat hier werkt. Ze zijn vrij agressief en hongerig, en op andere middelen reageren ze niet eens. Met een hoge concentratie DEET blijven ze het aankomende uur wel weg.

Het ontbijt en avondeten gaat lastig. Bij iedere hap moet het netje omhoog, en dan weten ze je te vinden. Onze nekken hebben dan ook de nodige bulten. Wie ooit het boek “Nooit meer slapen” van Hermans heeft gelezen begrijpt wat we bedoelen.

Overdag gaat het nog, maar vooral vanaf een uur of 4 tot een uur of 8 hebben we zo onze eigen wolk om ons heen. Om toch in de pauzes rustig te kunnen zitten zoeken we vaak koude (sneeuw) of droge plekken op. Ook van winderige plekken langs brede beken houden ze niet echt.

Ondanks dat genieten we elke dag. Ook hier is het werkelijk adembenemend mooi. We zijn ondertussen door de Ansel Adams Wildernis, de John Muir Wildernis en het Yosemite National Park heen gelopen. Stuk voor stuk prachtig! Ook zijn we de 1000 mijl (1600 km) grens gepasseerd. Wederom een mijlpaal.

Nog een mijlpaal is het aantal paren schoenen dat we versleten hebben tijdens 1 tocht.

Lian: Het eerste paar trailrunner schoenen was na 500 mijl rijp voor de afvalbak, bij het tweede paar liet na 200 mijl het profiel al los en hebben we ze terug gestuurd voor garantie. Bij het derde paar Lowa bergschoenen laat ondertussen het bovenwerk los van de zool. Het zit alleen nog met goretex laagje vast.... Met naald en ijzergaren nog geprobeerd te redden, echter het is hopeloos. We zitten midden in de bergen en het is nog een week voordat Lian in South Lake Tahoe nieuwe kan krijgen. Laren we hopen dat ze het houden...

Andre: na 250 mijl andere schoenen genomen omdat hij zo’n last van blaren bleef houden. Ook zijn Lowa bergschoenen gaan nu dezelfde slijtage vertonen.

Veel andere zaken slijten ook:

De punten (Tips) van Andre’s wandelstokken zijn afgebroken en hij heeft drie paar sokken versleten.

Lian’s Broek zit vol met gaten en reparaties, en haar rugzak is voor de derde maal stuk op de titanium lasnaad. De fabrikant stuurt nu al de vierde rugzak op.

Etc

Over ongeveer een week zijn we de bergen uit en nemen dan een rustdag in Lake Tahoe. Zeg maar het “Gardameer” voor veel Amerikanen. Schijnt erg mooi te zijn. Maar voordat we daar zijn moeten we eerst langs een grote bosbrand heen zien te komen. Bosbranden zijn hier gelijk op grote schaal. Deze is te vergelijken met half Limburg. We zien grote rookwolken in verte, ongeveer waar ons pad loopt, maar voorlopig heeft de brandweer alleen de wegen afgesloten en dorpen geëvacueerd. Ze geven aan dat het pad er nog ver genoeg vandaan loopt maar dat we wel rook tegen zullen komen. Spannend allemaal. Morgen vroeg moeten we daar doorheen. We zijn benieuwd... Nu maar hopen dat de wind niet gaat draaien en onze kant op komt.

Groetjes, Lian en Andre

Ps. alle foto's staan er nu op.

Het ochtendritueel

Op de randen na is het meer bevroren en het enige geluid dat we horen is het zachte gekraak van de kleine ijsschotsen die tegen elkaar schuren. Het is eerder een zacht rinkelend geluid en met verwondering kijken we naar de kleine rechtopstaande kristallen die het veroorzaken. Steile pieken rijzen uit het meer omhoog. Het tafereel geeft ons het gevoel dat we in Antarctica of Spitsbergen belandt zijn, en niet in de Siërra Nevada.

Een zuchtje wind blaast een hoopje verse sneeuw in kringeltjes omhoog. Verder is het stil, muis stil. En gesneeuwd heeft het de afgelopen dagen. Bijna iedere avond, rond een uur of 3 pakten de wolken samen om een uur of 2 later alles los te laten. Soms zagen we het op tijd aankomen en konden we op tijd ons kamp opzetten. Maar soms, zoals tijdens de beklimming van de Mather Pass, kwam het onhandig uit. Grijze wolken pakten zich samen en er was nergens beschutting te bekennen. Donder schalde af en toe over de stenige vlakte. Bliksem was nog niet te zien

“Zullen we doorgaan en de pas nemen? Of ergens toch proberen een nood ondekomen te maken?”

“Hmmm... Over anderhalf uur zijn we over de pas, en wie weet hoe besneeuwd hij er morgen bij zal liggen...”

We besloten om door te gaan. Nog niet halverwege de beklimming barstte de sneeuwbuien los. Van een storm was nog niet echt sprake maar de sneeuw vloog horizontaal tegen je gezicht aan. Met onze regenjassen tot spleetjes dichtgetrokken beklommen we langzaam de pas. Nog geen uur over de pas hoorden we een vaag geroep. We keken om ons heen en zagen in de verte een jonge vrouw de berg afkomen. Ze bleef maar roepen en probeerde bij ons te komen. De angst was op haar gezicht te lezen toen ze bij ons kwam. Angstig om niet door bliksem geraakt te worden was ze ipv op tijd te stoppen op haar hardloopschoenen de berg over gerend. In de hoop ons te vinden. Ze had onze sporen gezien.

We namen haar mee naar een paar kilometer lager, waar de boomgrens weer begon, en zetten kamp op. Het sneeuwde nog steeds behoorlijk maar de bomen braken de wind.We hielpen haar met de tent en gaven haar een warme chocolademelk. Zelf had ze geen kookspullen meegenomen. Ze gaf toe dat ze bergen een beetje onderschat had...

De volgende dag was een stralende dag. Ze liep nog een ochtend met ons mee tot onder de sneeuwgrens. En na een pauze waarin we onze spullen droogten verliet ze ons weer met goede moed en een vrolijke glimlach, op weg naar het volgende avontuur om zich naïef in te storten.

Het is grappig om te zien dat we langzaam ouder worden en de outdoor ervaringen van de laatste 30 jaar bij ons de zaken anders laten vergaan. We blijven rustig onder de meest vreemde omstandigheden en hebben zo onze taakverdelingen en verantwoordelijkheden.

Zoals in de ochtend.

Het ritueel start iedere dag met een wekker, meestal rond 5 uur. Het is een klein tentje dus de meest wakkere gaat er als eerste uit en probeert zich half rechtop zittend in zijn kleren te wurmen, slaapzak in te pakken en matje op te rollen.

Buiten is het fris. De rijp staat op de planten. Snel een pannetje water opzetten voor een havermout-cruesli ontbijt. Eerst het water tappen uit de beek en steriliseren met de steripen. 90 seconden zachtjes roeren met een pen die uv licht straalt in een liter water. Dat is relaxed, een beetje meditatief zelfs....

Lian haalt de Bearproof Food Container op en verdeelt de trail snacks voor die dag, zet de pap klaar en maakt thee. Andre breekt ondertussen de tent af. We ontbijten met mooi uitzicht over de bergen. Lekker ingepakt in onze donsjack en donsmuts.

O jee snel een gat graven, want de darmen beginnen al te werken. Andre rent het bos in naar een geschikte plek en begint als een gek te graven. 15 cm diep is de norm. Hij zet vervolgens de wc rol klaar en en het afvalzakje. Lang hoeven we niet te wachten, want zoals alle hikers hebben we een goede stoelgang. Om de wilderness te beschermen mogen we niets achterlaten, dus ook geen wc papier. En het gat moet voldoende diep zijn anders gaan de dieren het geheel opgraven.

Rugzakken inpakken, onzelf wassen in het koude water, nog even tanden poetsen en we kunnen op pad. Al met al duurt het ochtend ritueel 1 uur en 15 minuten.

De laatste week was pittig, elke dag 30 km lopen met iedere dag een steile beklimming van een hoge pas van 1200 meter en weer omlaag. We maken lange dagen van 12 uur.

Lian eet extra pinda’s en repen om te proberen op gewicht te blijven, echter ze kampt met soms pijnlijke darmkrampen. Vooral tijdens het stijgen wordt de druk opgevoerd en wordt er regelmatig ‘gas gegeven’. Mogelijk zijn het de pinda’s dus deze week gaan we worsten en kaas proberen.

Nog een dag of 5 en we zijn halverwege de bergen.

Groetjes

Lian en Andre

Beer in de nacht

De zwoele stuiptrekkingen van de woestijn zorgen ervoor dat er een warme avondwind waait. Nog 1x een ‘cowboy camping’ doen want binnen een paar dagen zal het daarvoor te koud zijn. De zon zakt langzaam achter de bergen en de planeten worden beetje bij beetje zichtbaar. Als eerste zien we Venus die ontzettend helder aan de horizon staat. Iets later gevolgd door Jupiter en aan de andere kant van de horizon Saturnus. Ook de sterren worden nu zichtbaar. De Grote beer, Cassiopeia en andere sterrenbeelden laten ons zien hoe mooi de sterrenhemel is, en niet veel later is ook zelfs de complete Melkweg zichtbaar.

We rollen onze matjes uit en zonder een tent op te zetten slapen wij onder deze prachtige hemel. Een waardig afscheid van de woestijn.

We dalen ‘s ochtends af en komen langs een heuse rivier. Lian springt met al haar kleren in het koele water! Een paradijs, we zijn bijna uit de woestijn!!

We komen een uurtje later aan in Kennedy Meadows General Store. Hiier worden we verwelkomt met een groot applaus van alle andere hikers, omdat we de tocht door woestijn succesvol doorstaan hebben. Dit houten gebouw met grote veranda en backpackers tentjes is de overgang tussen woestijn en Siërra Nevada. Het is er erg warm vandaag en iedereen relaxed met een biertje of een ijsje. We halen onze bearcontainers, voedselpakketten en winterkleding op.

Om 7 uur savonds starten we met een loodzware rugzak maar vol goede moed aan de eerste 7 Miles van de Sierra’s. We lopen in het maanlicht tussen de bomen. Het is er stil en vredig. We klimmen langzaam omhoog. Schaduwen spelen om ons heen. Opeens horen we een geluid rechtsvoor ons in een kommetje. We zien een zwarte schaduw bewegen. Het hobbelt richting ons en we kunnen niet goed onderscheiden wat/wie het is. We schakelen onze zaklampjes in, en schrikken behoorlijk. Een zwarte beer kruist ons pad en laat een diep gegrom horen. We schreeuwen ‘ go away bear’ en tikken luid met onze stokken. Hij verdwijnt uit onze zaklamp straal in een andere kom. We hebben geen idee of hij op ons af of naar ons toe komt. Onze harten kloppen in onze keel. ‘ Hey bear,Go away bear,” we schreeuwen ons schor. We zien hem weer in onze zaklamp verschijnen en gelukkig rent hij naast ons de heuvel op. We blijven hem volgen tot zover ons licht reikt. We lopen voorzichtig verder, schichtig omkijkend of hij ons volgt. We blijven hard roepen door de nacht en overal schijnen met het licht . Na een uur lopen durven we pas te stoppen om te gaan slapen. Wat een nachtelijk avontuur om niet snel te vergeten en niet voor herhaling vatbaar.

Een paar dagen dwalen we door een overgangsgebied. Langzaam worden de cactussen en manzanita struiken vervangen door grote dennen van duizenden jaren oud. Het zijn Bristlecone Pines en Foxtail Pines. Vreemd gedraaide naaldbomen met soms maar voor de helft een bast en de rest kaal met slechts kleine blaadjes eraan. Een surrealistisch landschap opent zich voor ons. We slaan onze tent op midden in dit oeroude bos en verwonderen ons over wat we zien.

We klimmen hoger en hoger en het zand en gruis maakt plaats voor granietblokken, steile wanden een diepe canyons. We zijn aangekomen in de Siërra Nevada. De hoogste bergen van de Verenigde Staten bevinden zich hier (op Alaska na). We hebben ondertussen al zeer veel hoge bergen beklommen waaronder Mount Whitney, de hoogste berg van continentaal USA (ruim 4500 meter) en de Forrester pass (ruim 4000 meter). Deze pas was werkelijk het hoogtepunt van de reis tot nu toe. Na een zware een zeer steile beklimming zien we achter de zeer smalle pas het landschap van Kings canyon. De schaal en de schoonheid van het imposante landschap maakt je nietig en gelukkig tegelijk. Er ligt nog sneeuw, veel sneeuw, waardoor we onze micro spikes nodig hebben om verder te komen over te stijle wanden.

We gaan nog ongeveer 20 dagen door de High Siërra’s wandelen. Als je alle hoogtemeters die we tijdens de reis moeten overbruggen optelt, blijkt dat we 18x Mount Everest gaan beklimmen, vanaf zee niveau. En dat met bepakking.

Nu rusten we even een dag uit, doen opnieuw inkopen voor de aankomende zes dagen en maken en versturen voedselpakketten naar afgelegen gebieden. Verder genieten we van de bergen, de herten, marmotten, vogels, forellen en de mooie spiegelingen op het water.

Groetjes

Lian en Andre

Mission to Mars

Mars, de rode planeet. Een woest, ruig en onherbergzaam gebied waar niets kan leven. De afgelopen weken zagen we kleine stukjes van de Mojave woestijn op ons afkomen en het zag er net zo uit als de foto’s van NASA. Imponerend en afschrikwekkend tegelijkertijd. Ruige rotspartijen wisselden zich af met enorme uitgestrekte vlakten waar totaal niets op groeide.

En nu was het zover, we moesten er dwars doorheen. Om de grote hitte van de dag te ontlopen kozen we er voor om vooral 's nachts te gaan lopen. 's nachts verbruik je namelijk veel minder water dan overdag en vooral water was ons grootste probleem. Iedere dag droegen we ongeveer 6 l per persoon aan water in onze rugzakken, en zelfs dat was soms te weinig. We stonden rond een uur of 3 op en starten met lopen rond een uur of 4. Vervolgens liepen we door tot ongeveer 12 uur en namen dan een siësta tot een uur of vier in de middag, om daarna nog een flink aantal kilometers te doen tot circa acht uur ’s avonds. Onderdeel van deze strategie is dat als je veel kilometers maakt je minder voedsel moet dragen, waardoor je dus weer meer water in je rugzak kan stoppen. Iedere dag liepen we tussen de 25-30 km met drie dagen van 40 kilometer. Bijna een marathon, in de hitte met bepakking. Het zwaarste stuk was een lengte van 70 km zonder water. Eerst zouden we dit in twee dagen doen door zeer veel water mee te nemen, en 1 dag van 40 en 1 dag van 30 km te lopen. Uiteindelijk besloten we om samen met andere rugzak trekkers een autootje te huren en onze eigen depots te maken. Hierdoor moesten we maar 25 km per dag lopen en konden het traject in drie dagen doen.

En we zijn er doorheen!! De woestijn sectie is bijna afgerond. Nog drie dagen wandelen en we zijn er uit. Het moeilijkste is nu achter de rug en we vinden weer water om de ca. 10 km.

Deze week hebben we ook een mijlpaal behaald, de 1000 km grens! Ter vergelijking, dat is ongeveer vanaf Nederland tot aan Noord Denemarken, of tot Zuid-Frankrijk. En dat door de woestijn. Nice job :-) al zeggen we dat zelf. We zijn er ook best trots op. Dit is een reis met enorm grote afstanden. Hoewel we er al 1000 hebben afgelegd hebben we er nog 3500 te gaan.

Over drie dagen komen we aan in Kennedy Meadows. Dan zijn we definitief uit de woestijn en beginnen de “High Siërra's”. Dit zijn hoge bergen die te vergelijken zijn met de Alpen. Ze zijn ook ongeveer even lang en we gaan ze in de volledige lengte wandelen op een hoogte van 2500 tot ca 4000 meter. Er ligt daar nu nog zeer veel sneeuw en sommige wandelaars die voor ons zijn vertrokken zitten nu vast bij een aantal bergpassen. Op dit moment is het ruim 40 graden buiten en men verwacht dat de passen daarom beter begaanbaar zullen zijn als wij daar aankomen. Over 3 dagen wisselen we ook van uitrusting. Van woestijnkleding en -schoenen naar Gore Tex, micro spikes, fleece, thermisch ondergoed etc.

We kijken er al naar uit!!

Groetjes van Lian en Andre

ps. Klik ook eens bovenaan op "kaart", dan kun je zien wat we tot nu toe gelopen hebben.

Sneeuwstorm & giftige planten

Op welke slang zal Lian vandaag bijna stappen. Dit was het thema van de afgelopen 10 dagen. Bijna iedere dag tussen twee en vier hadden de slangen zin om op het pad te liggen. De eerste slang waar Lian bijna op stapte was een ratelslang. Ze kon hem nog net herkennen. Ze dacht eerst dat het een gek gevormde stok was. Maar toen ze haar voeten er vlakbij neerzette bewoog hij, kroop in de bosjes en begon te ratelen. Gelukkig liep het goed af. We gooiden wat stenen naar de grond, stampten met onze voeten en op een gegeven moment kroop hij weg en konden we verder. De andere keren stapte ze over een slang heen die ze niet gezien had (Common Garter Snake) en de keer erop bijna bovenop de kop van een “Striped Racer”.Gelukkig waren deze laatste twee niet dodelijk. De slangen zijn zo goed gecamoufleerd dat je ze echt pas op het allerlaatste moment ziet liggen. Andre moest er steeds ontzettend van schrikken omdat hij vlak achter Lian liep en plotseling een slang recht in zijn gezicht had. Ook hij had moeite slangen te ontdekken want het scheelde niet veel of hij stapte op een “Checkered Garter Snake” en later op een “Striped Racer”.

Na de slangen, die op het lage hoogte leven gingen we weer klimmen. Zo kregen we mooi uitzicht op de San Andreas Fault, een grote breuklijn tussen twee tectonische platen. Hier liepen we vervolgens doorheen. Dikke wolken pakten samen. Het aantal wandelaars nam af. Er was namelijk een hagelstorm voorspeld. We schatte de situatie in, en verwachtte op een veilige plek de storm op de bergrug uit te kunnen zitten. Rond 5 uur vielen de eerste korrels en in de harde wind maakten we onder een grote groep struiken een windvrije schuilplaats waar onze tent net in pastte. De volgende ochtend werden we onder een pak sneeuw wakker. De zon scheen, we zaten boven de wolken en het was prachtig wit. We genoten van het mooie uitzicht. Weer een avontuur overleefd!

Je hebt hier lage en hoge woestijn. De laatste dagen liepen we in hoge woestijn. Lekker koel. Wel gek om naaldbomen en cactussen naast elkaar te zien groeien. Dat klopt voor je gevoel niet. Deze enorme naaldbomen hebben zeer grote proppen die er uitzien alsof ze gewapend zijn met haaientanden. Sommigen zijn nog groter dan ons hoofd.

De woestijn wordt alleen nog maar mooier en mooier door de bloeiende planten en cactussen. De afwisseling is enorm. Iedere dag een groot avontuur met zeer grote verschillen. Zo hebben we gelegen in natuurlijke warmwaterbronnen en op Lian haar verjaardag een beklimming van 1500 m gedaan (Mount Baden Powell, 3000 m). Daarvandaan konden we Los Angeles zien liggen met de kust daar achter. Dat is meer dan 350 km. Zoiets als van Enschede kijken naar de kust van Zandvoort. Aan de andere zijde keken we op de vlakte van de Mojave woestijn.

Enorm weidse uitzichten wisselden zich af met mooie rotsformaties, dichte begroeiing en giftige planten. Na de beklimming kwamen we al snel bij het veel bediscussieerde “Poodledog Bush” traject. Een fikse brand in 2009 heeft een groot ‘hoog woestijn’ gebied verwoest. Hier gedijd deze giftige plant heel goed op. Het hele gebied was begeven van deze plant en ook op en rond het pad. Hierdoor was het erg lastig om het pad te volgen, omdat een aanraking met de plant zorgt voor heftige blaren en uitslag die maanden jeuk en irritatie geeft. Na uren slalommen tussen de gevaarlijke stengels en bladeren vonden we uiteindelijk een alternatieve route over een oude asfaltweg. Hier waren we heel blij mee, want continu opletten was ontzettend vermoeiend. Lian had al met haar mouw iets aangeraakt en Andre al iets met zijn broek en de gemene olie van die plant verspreidt zich als een virus. We vervolgden de weg en kwamen uiteindelijk bij een verbrande brandweerkazerne. Het bleek dat de brand ook deze kazerne verwoest had. Het leek wel een “ghost town”.

Snel liepen we verder want er was slecht weer op komst. De wind veren in de lucht gaven aan dat we nog maar een dag hadden voordat er een fikse onweer zou komen. Met een strak schema van 1 uur lopen en 10 minuten rust maakte we vele kilometers en uiteindelijk na 12 uur lopen kwamen vermoeid aan en hadden we de 24 mijl ( 39 km) afgelegd.

De volgende ochtend hoefde we nog maar acht mijl te lopen om veilig uit de bergen en beneden in de bewoonde wereld te zijn. Hier stond echter de giftige “Poison Oak”. Ook al zo'n lieverdje.

Voorzichtig manoeuvreerden we hier tussendoor, en uiteindelijk kwamen we veilig beneden aan. Binnen twee uur zou het noodweer losbarsten en daarom doken we in de plaats Palmdale in een hotel. Een verplichte rustdag met tijd voor douchen, wassen, voedsel inslaan en boekje lezen

We hebben ondertussen 715 km afgelegd en vertrekken morgen op onze “Mission to Mars”. Maar daarover meer over een dag of 10.

Het wordt nu even serieus zwaar. Duim maar vast voor ons :-)

Groetjes van Lian en Andre

Ps. Hans & Marianna, Henk & Anja. Bedankt voor de extra foto ruimte! We hebben nu genoeg ruimte tot aan het einde van de reis. Alle anderen: bedankt voor jullie leuke spontane opmerkingen. We genieten er steeds van!

Contrasten

Vanuit Idyllwild zijn we een hoge pas over gegaan en inderdaad er lag daar een berg sneeuw. Urenlang stampten en gleden we door de sneeuw. We kregen hartstikke natte voeten en werden belaagd door vallende ijspegels en sneeuwbommen. Woestijnschoenen zijn niet waterdicht :-) Na 24 km waren we eindelijk de bergrug over. Bibberend zetten we onze tent op, het was namelijk erg fris op 2600 m hoogte hoogte. De ijspegels hingen aan de bomen.

De volgende dag, met al onze kleding aan vanwege de kou, daalden we af naar beneden. Na 2000 m dalen werd het steeds warmer en warmer en uiteindelijk kwamen we op de bodem van de vallei. Het was hier zo heet dat we in de schaduw moesten zitten.

Zo lang afdalen met zeer veel haarspeldbochten gedurende 24 km was een lang eind.

Vanuit winterse condities waren we weer beland in de hete woestijn. Zo heet dat we snachts om 2 uur opstonden om 11 uur te kunnen stoppen en schuilen in de schaduw.

De dagen erna liepen we door de hitte langzaam weer de hoogte in en uiteindelijk belanden we weer in een groene bos omgeving. Hier kwamen we de eerste Joshua tree tegen. Uiteindelijk belanden in Big Bear City op ongeveer 2049 meter hoogte, met aangename temperaturen. Vanuit hier zien we de uitloper van de Mojavi woestijn liggen die we over een paar weken moeten gaan kruisen.

O ja, Onderweg kwamen we ook hele leuke Trail Magic tegen. Dit keer was het een grote vuil container waarvan we dachten dat het vuilnis bevatte. Toen we het opendeden zat ie vol met lekker eten: fruit snoepgoed frisdrank, je kunt het zo gek niet bedenken. Daarnaast stond een mooie sofa waar we konden relaxen en smullen van iets lekkers, en dat midden in de wildernis.

Goede gasten die Trail Angels!

Morning Star en Cookie Monster (NL versie)

Pacific Crest Trail 2015.

10 dagen op weg en al 154 mijl = 250 km gedaan! We zijn in goede gezondheid en genieten elke dag van het avontuur en de natuur.
Het landschap verandert elke dag met nieuwe bloemen en ander landschap, zanderige kloven en nog veel meer cactussen.

Elke dag worden we verrast met de warme gesprekken die we hebben met collega PCT wandelaars en 'Trail Magic' die of we krijgen van de lokale bevolking; langs een weg of bij een huis. Gisteren bijvoorbeeld moesten we een omweg maken vanwege een verbrande regio enliepen we over de weg voor verscheidene kilometers. We vonden een plek om te kamperen in een US Forestry gebied na het passeren van een huis. We waren net de tent aan het opzetten toen twee grote honden om ons heen kwamen rennen. We waren bang dat we werden aangevallen. Maar het was het tegenovergestelde. Twee mannen brachten ons een aantal stukken warme pizza en cola / sprite. Dit is echt Trail Magic! Na het wandelen van 20 mijl (32 km) met slechts enkele crème crackers, pinda's en muesli-repen was dit absoluut perfect en echt aardig van ze. Dit was de tweede keer dat zoiets met ons gebeurde.

Die avond begon het te regenen. In de loop van de dag hadden we zware onweersbuien boven ons gezien, en we hadden geluk dat ze niet op ons neer zijn gekomen. Omdat we verwachtte dat het in de woestijn niet zou regenen, hadden we onze regenbroeken en handschoenen naar Kennedy Meadows gestuurd. Dat is waar de High Sierra bergen beginnen. We zouden dus erg nat gaan worden.

Volgende dag: mist en motregen. Op 1700 meter, omgeven door bergen met naaldbomen in de wolken, ziet dit er bijna uit als Noorwegen, geen woestijn!
Na een wandeling van een dag in de motregen kwamen we uiteindelijk bij Idyllwild. Een leuke kleine plek met veel blokhutten en een aantal herbergen / lodges. We waren koud en nat en gelukkig hadden we gepland voor onze eerste zero-day, wat betekent dat niet wandelen voor een volledige dag. We verblijven in een lodge met een echt bed en een jacuzzi !!! Wow.

We doen wat inkopen voor de komende 5 dagen wandelen, wassen onze kleding, eten grote ontbijten met veel fruit en zoveel calorieën als we kunnen eten. Lian is al een stuk magerder geworden en wil elk uur koekjes eten.

Dat doet me denken aan de titel. Omdat het moeilijk is om iedereen zijn naam te onthouden, worden trail namen gegeven. Je krijgt er een van andere hikers wanneer er iets gebeurt. Dus vorige week werd Lian Cookie Monster genoemd, je weet al waarom. Andre heet nu Morning Star, omdat we heel vroeg opstaan in het donker (voor de andere hikers beginnen), en hij met zijn koplamp op loopt. We starten zo vroeg om niet in de hitte te moeten lopen.

Morgen starten we met de volgende sectie en klimmen we naar grote hoogte (3000 meter) en passeren de hoogste berg van Zuid-Californië. Goede kans dat met de huidige regen en kou van vandaag (wat zeer ongebruikelijk is in het voorjaar hier), we op die hoogte sneeuw gaan tegenkomen.